Vollendung, Krönung, höchstes Gut, und was es mit uns Menschen tut. In Worte das zu fassen, Muse dazu einzulassen, herausgefordert wurd' ich Mal: nun dies zu tun, es mich befahl. Schönheit schildern, ob ästhetisch, literarisch, ob poetisch, die größten Dichter nie gelang, die höchste Stimme nie besang. Was konnt' ich, nur erdgeboren, leisten, im Konzept verloren: Begriff' wie selig, Perfektion, Idee wie Liebe in Person? Angesichts der gold'nen Sinnen, lässt kein Ausdruck sich beginnen. Dann, die Klärung mich beschlich, Fro- und Wahrheit fanden sich — beschrieb einfach deins und dich.

struikelend en tuimelend, hun weelde voor haar glans, de machtigste als eerste, voor haar, een dodendans korte tijd hun alles, de toekomst in haar macht, ook zonder levensteken, verblijdde met haar pracht smachtend naar haar liefde, de wens in heel het land, ijverzucht en afgunst, dichtbij doch was de brand de fictie van haar kunnen, die droom van wit met rood, dat kleine beetje leven, had ondergang gepoot haar warmte werd hun neergang, ze had toch zo beweerd, haar schoonheid is een teken, hun keus bekritiseerd het moet haar zijn vergeven, het eind van menig ziel, zij zelf is toch bezweken, aan wat allen overviel haar naam niet voor haarzelf, voor haar geest was goed gevat, struikelend en tuimelend, de mens het snel vergat

pacing among pictures of life now rotten passing lovers parted and names forgotten lo the sadness season as old trees fall bare observe the cold and grey moss where hues not dare striking barren branches wind flies by and hears a gathered group singing hymns replace their tears an attempt to face reality to death we all must bow you, once brightly blessed obliged to silence now